پس از بحران و با شروع عمليات مربوط به جستجو و نجات، كسب اطلاعات، ارزيابي پس از فاجعه، پاسخ و امدادرساني، مديريت اطلاعات و ارتباطات، مديريت عمليات اضطراري، كه مربوط به فاز واكنش هستند، دو بخش ستاد(مركز عمليات بحران ) و ميدان از يكديگر قابل تفكيك هستند. ستاد كه بطور معمول شرايط ويژه اي داشته، وظيفه تجزيه تحليل داده ها، هدايت، راهبري، تصميم گيري هاي اساسي و مشاوره به گروه هاي امدادگر را دارد. از طرف ديگر تيم امدادگر و تجسس نيز وظايف تعريف شده اي براي گردآوري داده، نجات و امداد رساني در محل رخداد و بحران را دارند. مشكلي كه در اينجا مطرح است، خلا بين ستاد و ميدان و لزوم ايجاد يك تصوير مشترك عملياتي است. در واقع اين مشكل از نياز بين ستاد و ميدان به يكديگر، تعامل بين آنها و روند تبادل داده و اطلاعات منجر شده است. براي از بين بردن اين خلاء مي بايست سامانه اي طراحي شود تا با داشتن خصوصيات زير بتواند روند تبادل داده و اطلاعات را بين ستاد و ميدان بر طرف ساخته و با ايجاد يك پايگاه اطلاعاتي در مركز عمليات بحران يك پلان مشترك را براي تمامي گروه هاي درگير در اين فاز بوجود بيآورد. 1.در كشور قابل اجرا باشد. 2.قابليت برقراري ارتباط بين ستاد و مركز را داشته باشد. 3.اين سيستم بايد توانايي پشتيباني از سيستمهاي كه داده هاي آني را در پايگاه داده وارد مي كنند، داشته باشد. 4.قابليت به اشتراك گذاري اطلاعات را براي بخش هاي مختلف داشته باشد. 5.قابليت پردازش داده ها و ارايه گزينه هاي مناسب به تصميم گيرندگان را داشته باشد. 6.قابليت نمايش تمامي داده هاي مورد نظر از شرايط بحراني را به صورت گزارش و بر روي نقشه داشته باشد. در اين راستا با بيان اينكه چگونه مي توان با بكارگيري علوم و فنآوري هاي نوين به طراحي اين سامانه پرداخت و آيا زيرساخت هاي موجود در كشور توانايي بكارگيري اين فنآوري ها و سامانه پيشنهادي را در حال حاضر براي ما فراهم خواهد آورد؟، زمينه براي پژوهش در علومي چون ژئو-انفورماتيك (RS , GPS , GIS )، مخابرات، فن¬آوري اطلاعات (IT )، مديريت بحران و ... بوجود خواهد آمد.